Ogrencime Asigim

27 yasinda bir kadin ogretmenim. Uzun bir sure once bir ogrencimin bana karsi bir seyler hissettigini fark ettim. Yada kendi kafamdan boyle bir senaryo yarattim. Ben bazen yaparim bunu ... cunku aska asigim... Ben de ona karsi bir seyler hissetmeye basladim. Bu duygu buyudu buyudu, sonucta ben de bunalimlar, bocalamalar basladi. Kendimden utaniyordum, bir baskasi anlasa ne yapardim? Insanlarin sekillendirdigi ve bizim hicbir soz hakkimizin olmadigi deger yargilari olmasa bu yasadigim normal sayilir. Duygular yargilanmamali ve ozgurce yasanmali. Sonucta benden 10 yas kucuk, tam olgunluga erismemis ama cocukta sayilmayan ogrencime baglandim. Sanki o dunyamdaki diger yarimdi. Olunceye kadar ayni duygularla sevebilecegim tek kisi. Ben onu yalniz bu dunyada degil, oldukten sonra da sevmek isteyen, onun yanindan bir saniye bile ayrilmak istemeyen, onu canimdan bir parca gibi goren bir deliyim. Onu dunyanin en guzel yaratigi, en harika varligi olan bir cilginim. Onunla bir gelecek imkansiz, bunu biliyorum... ama isterdim ki hic olmazsa ona olan duygularimi kendime rahatca soyleyebileyim... O, bu sene mezun olacak. Benim onu gorebilme sansim buyuk ihtimalle hic yok. O nasil, ne yapiyor, iyimi, hicbir zaman ogrenemeyecegim. Boyle bir olay var midir sizce? Konusamadigim, soramadigim, haber alamadigim, bakamadigim, goremedigim, kendi icimde bile yasayamadigim ask, sevgi, ya da her neyse ... Boyle bir aci var mi? Isterdim ki evlendigini, mutlu, saglikli oldugunu goreyim... onun hayatinin her doneminden haberdar olayim, yeter ki o varken olmus farz ederek yasamayayim. Beni anlamiyorsunuz degil mi? Tanridan sunu diliyorum; tekrar baska bir hayatta olabilme imkanim olursa, beni onunla ayni sartlarda, ayni yerde, hic ayrilmamak uzere bulustursun... lutfen beni ve duygularimi anlamaya calisin.