Yasanmisliklarin iliklerimize kadar isleyen,tum benligimizi saran izlerini zavalli kelimeler arasinda sýkistirmak inan hic kolay degil...
O yuzden nasil baslayacagimi bilmiyorum...
Tatli bir dus gibi yasanan,masallarda bile okumadigimiz essiz bir sevdayi anlatmak ne kadar zormus meger...elimin altindaki klavye adeta bana dusman gibi tarifsiz askimi anlatacak gizemli kelimeleri kose bucak kaciriyor benden...
Sen hic yasadin mi?
Yuzunu hic gormedigin,ruzgarlarin ilik nefesinin bile sesini kulagina getiremedigi birini delicesine sevmek duygusunu?askin bir volkan misali yureginde patladigi ve tum ruhunu sardigini hissettin mi hic?kim oldugunu,nerde oldugunu bile bilmeden...birbirini tanimayan iki insan arasinda yazilan her harfle,her heceyle,her kelimeyle tipki orumcegin o saheser gibi orulen agi gordun mu?ýnanilmasi ne kadar zor.asilmaz zannettigim gercekligimi yerle bir eden nasil buyuk bir ask...
Yerinden cikip sevdigini bulmak istercesine cirpinan bir yuregi huzunlerden yilgin bedenine haps etmeye calistin mi?yazmak,yazmak ve yine yazmak bikip usanmadan...ruhumun firtinasini anlatmaya calismak ona,cirilciplak soymak yuregimi ona her satirda...ve beklemek,bilinmeyene hasretle kivrilan bir koseye...bikip usanmadan beklemek gelecek cevabi.sonra defalarca okumak,okumak ebedi askimin bana yazdigi satirlari....yavas yavas yuregine suzulusunu seyr etmek her kelimede bana olan askini....sevgimin karsiliksiz olmadigini bilmenin hazzini solumak her nefeste...ve artik gokyuzunun sonsuz maviliginden seyr etmek dunyayi...haykirmak sessizce,serin sularina dogru denizlerin yuregimin firtinasi...
Sesini duymayi ozlemle kavrulurken ruhum,bedenim ve tum benligim telefona uzanamayan titrek ellerim nasil savas verdigini bilemezsin.bir yandan yuregim onun aski ile dolup tasarken,bir yandan bu ruyanin kabusa donusmesinden duydugum korkularimin pencesinde nasil acilarla kivrandigini anlatamam,ne kelimelerin neden sozcuklerin dili ile.mazinin hoyrat eli ile incitilmis,yuregimi korumaya calisirken vefasiz ellerden,telefondaki bir sese nasil teslim edebilirdimki herkesten gizledigim "beni"...
Sonunda ne oldu biliyormusun?onun sesini duymadan baska bir ses duymamaya yemin eden kulaklarimin isyanina yenik dustu telefona uzanmayan titrek ellerim.tum mantigimin olumun kollarina kendini oylece birakisinin sahidi oluverdi birden o isyankar kulaklarim...ve basladilar onun ahenkle dans eden,ask dolu nehirlerden kivrilarak gelen sozcuklerini dinlemeye.ýsyanlarima yenik dusmemin onlara verdigi magrurlukla oylesine dikkatle dinledilerki o ebedi askimin dilinden dokulen her sozcugu.vucudumun tum hucrelerine isletene kadar,bilinmeyen o sesin esiri yapana dek beni.oylesine dikkatle dineldilerki,tasvir edebilmek benim icin imkansiz.
Artik sesini duymadan yasayamaz hale gelmistim.yenilmistim,ruhumu oksayan sese birakmistim inandigim,savundugum tum dogrularimi bir kenara.ruzgarin engel tanimaz hircin kollarinda savrulan bir yaprak gibi caresizdim artik.mechul yarinlara suruklendigimi bile bile doyasiya yasiyordum sevgimi yuregimde.yarini olmasada yasamaliydim o aski doyasiya.mutluluga hasretimi sondurmeliydim,basibos duygularimin erisilmezliginde.ve bende oyle yaptim.
O gitti.ben gittim.odama gittigimde aklim yine onda kalmisti.ben yastiga basimi koyarken butun hayatim geciyordu gozlerimin onunden.ama sanki hayatim bu gece yasadigim bir kac saatden ibaretti.baska bir anini dusunmek,yasamak ve bilmek istemiyordum.sonra sordum kendi kendime"sen ne yapmaya calisiyorsun"diye.bu bir ruyaydi ve ben aptallik edip uyumaya calisiyordum.uyumak uyanmanin baslangiciydi oysa.uyanmaninda her guzel ruyanin sonu oldugu gibi,ciktim odamdan..adim adim,santim santim dolastim az once ruyada gezdigim yerleri.onu sordualr bana az once bizi kiskacca seyr eden yildizlar.agactaki baykus sanki gozumden akan yaslari silmek istercesin aciyarak,huzunle bakiyordu umutsuzluguma.
Gun isiyordu yavas yavas.dogan gunes kim bilir binlerce yildir nice bitmis sevdalarin ustune doguyordu yoksa bu kadar magrur,bu kadar vurdumduymaz bakabilirmiydi,yasanmadan biten caresizligi haykiran gozbebeklerime.derken sabah oldu tum mahmurlugu ile.korkuyordum.ben uyumamistim.ama belkide o uyumustu.korkuyordum.ya gordugumuz ruyadan uyanmissa?butun bu korkularimla karsiladim onu.urekek utangac ve suc islemisligini saklama istercesine yazdim kelimelerimi kavyemle.ýste o an huzun ve mutluluk ic ice gecmistiki herhangi birinden siyrilip kurtulmanin imkani yoktu artik.
Nefesini tuttun ve bekliyorsun degil mi simdi bu hikayenin sonunu?ýste bunu sana soyleyemem.cunku bende bilmiyorum.o beklenen "son" hala zamanin kollarinda derin uykusundan uyanmadi.
Anlayacagin bu hikaye henuz bitmedi...

[ Yorum Ekle |  Arkadaþýnýza Gönderin |  Yazdýr ]