Benim hikayem su an hala yasamkta oldugum ve saniyorumki ben var oldukca vazgecemeyecegim bir son veya bir baslangic.yazdiklarimi okuyan arkadsslardan bir yorum bir tavsiye yazmalari ve bana akil vermeleerini rica ediyorum.20yasindayim ve henuz askere gitmedim.23 yasinda bir askim var.o evlenip bosanmis ve bir cocugu var.dunya tatlisi bsey.bir bucuk senedir beraberiz.ve birbirimizi deliler gibi seviyoruz.ama hem benim ailemin tepkisi hem onun gururu yuzunden bir sonumuz olugunu dusunemiyor ve hayaller kuramiyoruz.bu cok aci veriyo ikimizede.ama birbirimizden kopamiyoruzda.aileme onu tanistirdi.kiz arkadsim diye.o kadar guzelki.onun bir kadin ve cocuk sahibi oldugunu anlayamadilar.anladiklarinda tepkilerini dusunmek bile istemiyorum.onumde iki yol var ya vazgecip askimdan bagrima tas basip omrum boyunca aci cekicem.yada ailemi ve butun akarabalarimi karsima alip hepsini bir kalemde silmek pahasina onunla evlenip cocuguna da oglum deyip yasadigim sehirdrn gidicrm.cok caresizim.okuyanlardan lutfen tavsiyelerini ve yorumlarini bekliyoruz.simdiden tesekkurler

[ Yorum Ekle |  Arkadaþýnýza Gönderin |  Yazdýr ]