Gozlerini uzerime dikmis yuzunde gulumseme bana dogru ilerliyordu. " merhaba" dedi o dakikalarda bu kelimenin hayatimi ne denli degistirecegini tahmin edemezdim. 2 yildir arkadasligimiz devam ediyordu. findik kabugunu dolduramayacak bir sebepten bilmem kacinci kez ayrilmistik.

Bana inat olsun diye arkadaslarimdan birine cikma teklif etmisti. aylardan sonra beni bir cafeye davet ettiginde her seyden habersiz barismak icin cagirdigini dusunerek gittim. saatler boyu flortunden bahsetti. sahte gulumsemeler takiliyor, gozumun onune dusen goz yaslarimi engellemeye calisiyordum. artik gucum tukenmisti. hizla ayaga kalktim. o da hizla kalkti, kolumu tuttu ve gitmeme izin vermedi. beni deliler gibi sevdigini soylediginde etrafimdaki merakli gozlere aldirmadan hickiriklarla aglamaya basladim. en kisa zamanda diger kiza her seyi anlatip ayrilacakti.

Bu olaydan sonra 2 hafta gecti. beni hic aramadi acaba o kizi mi tercih etmisti. bir telefon kulubesinden onu aradim. karsimdaki ses onun trafik kazasi gecirdigini yogun bakimda oldugunu soyluyordu. ona " senin icin doktugum her damla gozyasinin cezasini umarim cekersin" demistim. ama boyle olsun istememistim. bu kez onu tamamen kaybetme korkusundan agliyordum. ankara'^da bir hastanedeydi. doktorlar yasamasi icin sans vermiyordu. cenaze islemleri baslamisti. tabutuna konulacak yakaya takilacak fotograflar hazirlanmisti. es dost hastane kapisinda bekliyordu. bu bekleyis uc ayi tamamlamisti. doktorlar anneyi hastanin yasam destek unitelerinden cikarilmasi icin ikna etmeye calisiyordu. cunku onlara gore yasasa bile eski saglikli gunlerine donemeyecekti. anne kararliydi son nefesine kadar yaninda olacakti. gunlerce yanindan ayrilmadan onunla konustu. ellerini tutmus yine gelecekten soz ederken parmaklarini kipirdatarak oglunun tepki verdigini fordu. sevincten hastane koridorlarinda kahkahalar atiyordu. doktorlarin " olmaz" dedigini ana-ogul basarmisti.

2 yil olmustu onu bu sure icerisinde hic gormemistim. bu sure icerisinde onu hic gormemistim. simdi karsimdaydi, cok degismisti. bazi zamanlar beni cileden cikartiyordu, ona katlanamiyordum. psýkolojik tedavi goruyordu. yine bir ayrilik zamaniydi telefonda evlenme teklifinde bulundugunda ciddiye almamistim. ýsrarla kendisini gormeye gelmemi istiyordu, yine bir ameliyat gecirmisti. ziyarete gittigimde evlenme teklifini yineledi. hayatimizin 3 yilini bu kaza yuzunden kaybetmistik. artik baska vakit kaybetmenin bir anlami yoktu.

Ruya gibi bir dugunle hayatimizi birlestirdik. tabuta konmasi icin hazirlanan fotografi duvara astik. ona her baktigimizda kucuk kizimiza ve hayata simsýki sarilarak bize verdigi mutluluk icin allah'a sukrediyoruz. tum mutluluklar sevenlerin olsun.

[ Yorum Ekle |  Arkadaþýnýza Gönderin |  Yazdýr ]