Bir zamanlar, butun duygu ve kavramalarin uzerinde yasadigi bir ada varmis. mutluluk, uzuntu, bilgi ve tum digerleri... ask da dahil.
Bir gun, adanin sulara gomulmekte oldugu haberi gelmis. bunun uzerine hepsi adayi terk etmek icin sandallarini hazirlamislar.
Ask , adada en sona kalan duydu olmus. cunku mumkun olan en son ana kadar beklemek istemis.
Ada neredeyse batmak uzereyken, ask baska care olmadigi icin yardim istemeye karar vermis.
Zenginlik, cok buyuk bir teknenin icindeymis. ?zenginlik, beni de yanina alir misin?? diye sormus ask.
?hayir? demis zenginlik, ?alamam. teknemde cok fazla altin ve gumus var, senin icin yer kalmadi.?
Ask, cok guzel bir yelkenlinin icindeki kibir?den yardim istemis.?kibir, lutfen bana yardim et!?
?sana yardim edemem ask. sirilsýklamsin ve yelkenlimi mahvedebilirsin.?
Uzuntu yakinlardaymis ve ask ona yonelmis.
? uzuntu, seninle geleyim.?
?off, ask... o kadar kotuyum ki, yalniz kalmaya ihtiyacim var.?
Mutluluk da ask?in yanindan gecmis; ama o kadar mutluymus ki ask?in cagrisini duymamis bile.
Ask, bir ses duymus:
?gel ask! seni yanima alacagim...?
Seslenen, ask?tan daha yaslica biriymis. ask o kadar sansli ve mutlu hissetmis ki, onu yanina alanin kim oldugunu sormayi akil edememis. yeni bir kara parcasina vardiklarinda, ask?a yardimci olan, yoluna devam etmis.
Ona ne kadar borclu oldugunu fark eden ask, bilgi?ye sormus:?bana yardim eden kimdi??
? o, zaman?di? diye cevap vermis bilgi.
?zaman mi? neden bana yardim etti??
Bilgi gulumsemis:
?cunku sadece zaman senin ne kadar buyuk oldugunu anlayip degerini bilebilir

[ Yorum Ekle |  Arkadaþýnýza Gönderin |  Yazdýr ]